Verzällcher




De letzte Schöpp Äd

Levve un Sterve jehören wie e paar jot Schohn zesamme. Dat wesse mer allemolde. Wann einer, met däm mer e Levve lang zesamme durch Deck un Dönn jejangen es, singen Läffel vör einem selver avjejovve hät, dann kütt dä schlemmsten Dag. Dä Dag, wa`mer statt wie jewennt nevven im, hinger singer Dudelad odder singem Äschedöppe herrjeiht.

No hät jo mäncheiner janz bestemmpte Vörstellunge, wie hä singen letzte Wääch jon well, bes dat de letzte Schöpp Äd üvver im jeworfe wooden es. Ävver do de Dudejräver och nor Minsche sin kann et passeere, dat sing Wünsch am Engk nit mih zälle. Su woren op enem kölsche Kirchhoff zwei Bejräbnisse jot jelaufe. Ov no an däm Dag e paar Dudejräver malätzich wore un villeich Ersatzdudejräver vun andere Kirchhöff he ushelfe moote odder op e paar 1-Euro-Jobs-Dudejräver enjesatz wore, dat bliev em Düstere. Wie allt jesaat wollt eine Dudejräver nohm zweite Bejräbnis de Leichehall avschleeße, ovschon sich allt su lantsam de Troorlück för dat drette Bejräbnis enfunge. Wie och noch Kränz jebraat woote, do saat hä, dat se sich domet bestemmp verdon hätte un dat die Kränz secherlich op ene andere Kirchhoff mööten. He op däm Kirchhoff leef hück nix mih. Dann kloppten dä Baas vun enem Bestattungsjeschäff an de Nevvedör öm dä drette Heimjejangene fing opzebahre. Jetz komen och die andere drei Leichedräjer dozo un wollten Heim jon. Enzwesche komen vör der Leichehall luuter mih Lück zesamme. Jetz schlochen däm Dudejräver doch de Plaggen en, dann hä hatt die drette Dudelad üvversinn, un do och keine Beisetzungsplan ushing, jedaach, dat jetz Feerovend wör.

Nor, dat Schlemmste kütt jo noch, dann se hatten och nor zwei Jravlöcher usjehovve, un die woren jo jetz besatz. Dä Bestattungsbaas fing met der Opbahrerei an un dä Dudejräver dät in bedde sich domet vill Zick ze loße, dann se mööten jetz flöck dat Jrav doför ushevve. Domet sprung hä em Stänekarjär met dä drei Leichedräjer en et Auto, öm ze jrave. Enzwesche woren de Lück allemolde en der Leichehall, un wie der Pastur kom dät dä Bestattungsbaas im janz höösch bedügge sich hück met der Ussähnerei vill Zick ze loße. Schleeßlich wood dä Heimjejangene en singer Dudelad erusjefahre, un do kom och dä bövveschte Dudejräver me`m Auto anjewetz, sprung erus un jingk wie jewennt als Wäächföhrer vörop. Wie se an där Jravstell ankome han de Troorlück doch en bessje komisch jelort. En där Iel hatten die Dudejräver nor zwanzich Zentimeter deef jrave künne, su dat die Dudelad unjefähr op der Äd stundt. Sing nöhkste Troorlück woßten jo, dat hä en singem Ädelevve off jenoch en Extrawoosch jebrode han wollt, ävver op su en Bejräbnisidee ze kumme, dat heesch allt jet; un dann, wo dat doch su ene Knieskopp wor. Wie dör mooch dä Extrawusch jekumme sin? Se han de Blome anstatt en dat Loch ze werfe, wat jo nit do wor, op die Dudelad jelaat. Nor Äd, die hät keiner met enem Schöppche drop jeschmesse. Wie de letzte Troorlück jejange wore, do han de Leichedäjer die Dudeladd e paar Meter nevvenan avjestallt, nen Bulldozer jehollt, un dat Jravloch jetz en der richije Deef jejrave. Dann han se sich wieße Händschohn anjetrocke un dä Heimjejangene en singer Dudelad en alle Ihre eravjeloße.

Et dät mich nit wundere, wann Bejräbnisjeschäffte jetz su en Beisetzunge met enem Sonderobulus anbeede.


Erschienen in der Kölnischen Rundschau




Kenns do dä? - Nä? Woröm nit?

Met der Kennerei es dat su en Saach. Em Lauf vun singem Levve lihrt der Minsch för jewöhnlich en Häd Lück kenne: Su op de Arbeitsplaaze, bei Festivitätcher odder och en de Vereine wann hä well. En de Flimmerkess wäden och för die, die nit jän unger de Lück jon welle, Jeseechter, Stemme un Name offereet, die se kenne lihre künne, ohne dat die us der Flimmerkess sei selver kenne lihre.

Mänche Lück met enem jroße Name lihrt mer off ehsch als Duds-Anzeich en der Zeidung kenne. En janze halve Sick för nor eine Heimjejangene? Un dann och noch veer Anzeige op ener janze Sick verdeilt? Basses nä! Dä odder die muss ävver vill Lück jekannt han. Nor, ich hatt bes dohin noch nix vun däm jestorvene Name jehoot.

Vörlängs hoote meer, der Bätes un ich, bei de Nohreechte em Radio: Heute Nacht ist der weltbekannte Suwiesu einem Schlaganfall erlegen. Un dann kom ene koote Levvensbereech vun im. Meer han uns anjelort, un dann frochten der Bätes: Kenns do dä? Enä! Ich och nit. Dä es esu bekannt, saat der Bätes, dat in he keiner kennt.

Jeit mer op en Festivität, wo noch en Häd ander Lück sin, dann jitt mer et ehsch ens de Auge de Koss. Fingk mer eine, dä einer kennt, jeit mer drop an, sät de Dagszick un fröch wie et im dann esu jeiht. Donoh jeiht et esu loss, wie et meer för e paar Woche en der Philharmonie jejangen es. Noh däm Joden Dag un esu wigger tuppten mich minge Bekannte höösch an un saat: Lor ens, kenns do dä do? Wä? Dä dohingen! Wo dohingen? Do ston e paar Dotzend Lück beienein. Paula, ich meine dä dohingen met däm Mondsching met Pelzbesatz. Enä! Dän han ich noch nie jesinn! Dän muss do ävver kenne, saat hä wigger, dann dä wor doch och bei der letzte Autore-Ihrung em Rothuus. Do hät dä nevven deer jestande. Han ich nit jesinn. Wo dann do? Alsu pass op! Vun meer us jesinn bei deer op der räächte Sick, ävver en bessje noh hinger. Leeve Pitter, han ich laachsmungks zo im jesaat, wann ich jetz he met deer verzälle, dann loren ich dich an, ävver doför weiß ich noch lang nit, wä räächs odder links en bessjen noh hinger nevve meer steiht. Domet hatt dä Mondsching met Pelzbesatz der Pitter jesinn un schrömpten op uns an. Do han ich in kenne jelihrt.

Leider jitt et och Lück, die mer ohne se ze sinn allt am Jeroch kennt, weil die widderöm kein Wasser un Seif kenne. Mänche halden sich och noh dä Froch: Kenns do dä?, en Hingerdörchen op. Wamer die fröch, ov se nen bestemmpte Minsch kenne, dann jevven die et ehsch ens ja kein Antwoot, un noh enem kooten Üvverlääch kütt dann: Nit, dat ich et em Momang wöss. Es dat ene Nohdeil för se, dat se dä villeich kenne, dann han se hemet enen Avstand enjehalde. Künnt dat ävver zo enem Vördeil för sei wäde, dann künnen se flöck domet ömschwenke: Och, secherlich kennen ich dä. Ich ben blos em Momang nit drop jekumme!

Et jov ens vör en Häd Johre ein Autorin, die, wa`mer op en jroße Lesung en et Forum am Nümaat kome, vör dem ehschte Klatsche hooten, dat se do wor. Die hät et fädich jebraat en die Zekunden, vun do av wo dä vördragende Autor sing letzte Selv jesproche hatt, bes zom ehschte Klatsche Bravo ze rofe. Dat wor dann de Bravo-Kennerei.

Dann jitt et jo och noch dat he: Kenns do dä? Dä Wetz? Alsu dä muss ich deer ens janz leis... Nä, die muss mer nit kenne!


Erschienen in der Kölnischen Rundschau




Och Adam, do deis uns leid!

Weil der Adam Langwiel hatt un nit allein blieve wollt, krääch hä vun der himmlische Jen-Abteilung en Frau, et Eva, zojesproche. Vun wäje dem "Alleinsin", nä, hä broot en "För-janz-ömesöns-Krängkdefläjersch".

Jo, em Paradies, do hatt hä villeich ens der Flöckemaachvöran vun der Obsdurcheneinkäuerei. Nit vun däm Appel, dann rüh Äppel stoppe för jewöhnlich. Un weil et Klopapeer, de Feijeblädder, luuter nohwaaße däte, hatten se och die Jrosche doför jespart. Nä, wie se us däm Obsjade erusmoote, do jingk et los. Wann et Eva sich vum Adam singem Jeseifers odder vun enem Peps Kopping jehollt hatt, dann wor dat nix. Dann saat der Adam nor: "Ev, bewääch dich en bessje mih. Dovun jon ding Kopping fott!"

Ävver wann hä ens e Fützje quer hatt odder och Kopping krääch, dann wor dat tireck de Koppjrepp. Un do hät sich üvver dausende vun Johre och nix dran jeändert. Dä ärme Adam hät och hück noch alles vill, vill schlemmer wie et Eva. Ojo! Wann dem Eva ens vum Schöddelfross de Zäng klappere un et röf "Adam, et es mer kalt!", dann röf hä noch half em Tron zeröck: "Ev, dann deck dich wärm zo!". Sing Nas dröpp luuter mih wie dem Eva de sing un jetz es och allt dat Wieße en singe Auge rut. Kann et Eva dat nit sinn, dann es et färvebling. Wann it drop no der Apthek jöck un met de Jäjepillcher zeröck kütt, dann käut hä die nit. Woröm och? Woröm soll hä su enen chemischen Dress zo sich nemme? Sing Meinung es: "Wat vun selver kütt, dat jeit och widder vun selver".

"Jo!", denk et Ev sich, "Adam, do schlecks die Meddelcher jo nor nit, weil do dovun widder ze flöck op de Bein küss, un ich deer dann nit mih de Fott nohzedrage bruch." "Ev, lor ens, mer es et esu äländ, ich jläuv, ich han schwatze Schatte unger de Auge! Ov ich allt jetz mingen Läffel avjevve muss? Bräng mer ens der Spejel!" - "Leeven Adam, lor leever nit tireck en der Spejel, sondersch hevv en janz lantsam an die Jeseech eran, domet do mer nor jo keinen Hätzschlaach kriss." Wann et Eva dann süht, wie singe Adam sich dat Höhnerzüppche met enem Brütche leidvoll der Hals eravwürch, dann muss et tireck an en ahl Zoppjroß denke.

Et Herjöttche hät dat nit jerääch enjedeilt - dat met de Jene. Anstatt sich ehr Zick met de Klonerei öm de Ohre ze schlage, solle de Wissenschaffler leever üvverläje, wie se ne Mann us dem Reajenzjlas trecke künne, dä och Kinder krijje kann. Domet dät sich op dem janze Ädeball de "Jeburtenrejelung" janz vun allein lüse. Woröm? Met der Ungerschreff om Standesamp mööten se allebeids e Knöppche wie en Schruuv erenjedriht krijje, wat nor em Wääßel fluppe dät. Et ehschte Püütche krääch der Adam, et zweite et Eva un dann wör Ende, weil der Adam luuter noch en de Nohwihe vum ehschte Püütche löch. Och Adam, wat deis do dem Eva leid!


Erschienen in der Kölnischen Rundschau vom 25. April 2001




Mer jon op en heiße Huhzick

Wa'mer en beßche en de Johre jekummen es, dann meint mer rack, de Zick hät Rollschohn an. Dann eh mer su e Johr richtich en der Jreff hätt, es et allt an einem elansjelaufe.

Dat merk mer et ehscht an de Puute. Wie flöck sin us Pannestätzjer anpacklije Püütcher jewoode. Se lihre laufe und schwaade. Un och die Zick zwesche der Möhde et ehschte Wötche met Üvverlääch am Müngkche eruszebrenge, un bes dat et dann zo enem janze Sätzje flupp, die Zick jaloppeet och widder nor esu vörbei. Wä nit jläuv, dat su ene kleine Dotz met Üvverlääch versök sing Wötcher ze fabrizeere, dä soll im ens dobei zolore und sinn, wie dat Köppche arbeit. Do künnt sich su männche Jroße en Schiev vun avschnigge.

Jedes Püütche hät jo ehsch singe eije "Duden". Un wat dobei eruskütt, hätt bei der Sippschaff allt off jenoch för Laachtrone jesorch. Leider, leider ka'mer dat op Door nit esu loße un muß im die Wötcher müjjelichs tireck richtich zeräächbeje. Dat es en Saach för de Mamm, dann et heisch jo "Modersproch". Un he soll sich mänche jung Mamm, die arbeide jeit, ens üvverläje, ov se dat och muß. Et es en fing Saach, wann se met doför sorje kann, dat et paar Märkelcher mih en de Familijekaas kumme, ävver öm wat för ene Pries? Sei kritt die Schwaadmöh vun ehrem Püütche nor am Rand met, dann die Zick liet sich nie mih zeröckholle. Ander Lück brängen im, wann et jlöck hät, der richtije "Duden" bei.

Et Sarah jeit met singer Jroß an ener Baach vörbei spazeere. Op enem Bröckelche blieven se ston. Sing Jroß jitt im e paar Brutbröckelcher för de Fesch ze fodere. Et lort et ehsch ens vun einer Sick üvver dat Bröckejeländer op die Baach, läuf dann op die ander Sick, lort do widder erav un röf drop: "Och lor ens! Jroß! He sin jo zwei Stöck Wasser! Op wat för enem Stöck soll ich de Fesch dann fodere?". Sei hät im drop die Saach met dem Wasser useneinjelaat.

Bei der Jroß em Jaade steit allt e paar Johr e Heizemännche, däm de Sonn sing Färv allt lang avjebleich hät. Dat Klein belort sich dä Heizemann un fröch: "Jeit dä bei der liebe Jott?" - "Enä, woröm?" - "Wie ich et letz met der Mamm der Ohm Pitter em Spidol besook han, do hät dä och esu usjesinn. Un jetz wör hä beim liebe Jott, hät de Mamm jesaat."

Diese Summer kom et Sarah en enem Blüsje un koote Bötzje us dem Huus jelaufe. Ein Nohbersch frochten it: "Ich denke, du bist heute auf eine Hochzeit eingeladen?" - "Nja, do jo'mer jetz hin." - "Eine Hochzeit ist doch eine Feier und ziehst du dafür kein schönes Kleidchen an?" - "Enä! Ich bruch hück kei Kleidche anzedun! Ich jon op en heiße Huhzick!" Un domet leet et die verbaserte Nohbersch ston.

Puute dröcken sich no evvens en ehre eije Aat us. Dat Klein wollt domet sage, dat die Huhzick em Jade jefeet wood. Un wat sollt et do bei där Hetz e Kleidche andun.


Aus: Durch de Jadinge jespingks




Copyright (c) 2002-2024 Paula Hiertz